"Wees gegroet, gij eersteling der dagen,
morgen der verrijzenis"
Gez. 221:1

De stormachtige wijze, waarop het Evangelie de wereld veroverde na Pinksteren toen de apostelen vanuit Jeruzalem Klein-Azië introkken, was te danken aan het feit dat zij voor die wereld een ongehoorde bevrijdende boodschap hadden: namelijk dat door de Opstanding van Jezus de dood was overwonnen. Dat sloeg in als een bom!

Want tegen de dood legt iedereen het af en alle levenden weten dat zij sterven moeten (iedere ziekte herinnert ons aan onze sterfelijkheid!).

Maar daartegenin mag de kerk de Paasboodschap voor zich uit bazuinen: de Heer is waarlijk opgestaan! Dat is het licht waaraan wij ons mogen warmen en waarin wij mogen staan en dat op het Kerstfeest begon te schijnen. En Jezus is de eersteling en allen die in Hem geloven zullen mee door Hem opgewekt worden. Naar ziel en lichaam!

In tegenstelling tot de wereld rondom Israël waar misschien nog wel in een onsterfelijke ziel geloofd werd (de Grieken bijv.) staat of valt alles in het evangelie met ook de verrijzenis van het lichaam. God redt de hele mens, die nu eenmaal een ziel is in een lichaam! Hij doet geen half werk.

Daarom spreekt de Heiland ook over graven die opengaan (en bij Zijn sterven gingen die ook open!). Ook de genezing van zieken en de opwekking van doden (Lazarus) laten zien dat voor Hem ons lichaam ertoe doet. Om die reden vond het evangelie zo'n weerklank in de wereld, waarin de discipelen deze boodschap brachten. En nog steeds worden er mensen gewonnen (wereldwijd wint de kerk meer mensen buiten Europa dan dat zij in Europa op dit moment verliest; lees de zendingsbladen maar) die opstaan uit dat hopeloze besef dat ze met iedere stap een stapje dichter bij hun graf komen.

Het is daarom een feest en een getuigenis voor ons om op de begraafplaats dat evangelie te lezen (te proclameren!) en vandaar uit zingend door het dorp te trekken om Hem te bezingen die de `morgen der verrijzenis` is!

Maar deze boodschap van Opstandingspasen krijgt pas werkelijk diepte als zij Kruispasen niet vergeet. Daar werd het Lam geslacht, het offer gebracht voor onze zonde. Zonde verstaan als breuk met God heeft de dood in de wereld gebracht, wij hebben ons willens en wetens van de Levensbron afgesneden. Doodzonde! Die breuk heeft Jezus doorleefd en ondergaan in Zijn lijden en sterven, Hij werd van de Levensbron afgesneden, Hij riep `Mij dorst`, teneinde voor ons die Levensbron weer te ontsluiten.

Voor de overwinning op de dood heeft Hij de prijs van Zijn leven gegeven. Op de Paasmorgen bezingen we dan ook Hem als onze Levensvorst, Zijn liefde die de prijs voor ons wilde betalen en Gods genade die wij in Zijn Zoon ontvangen.

Dat de Geest van de Levende ons mag aansporen om die boodschap niet alleen binnen de kerkmuren te bezingen, maar ook erbuiten. Om de wereld aldus uit haar doodsslaap te wekken!

Ds. C.E. Lavooij