8^e verslag Roemenië reis 2020.

Na een prima ontbijt en na wat leuken en mooie gesprekken was het tijd om te vertrekken. Onze tolk Gaby was met haar gevoelens weer in een iets rustiger vaarwater gekomen, Jake had toch nog tot middernacht met haar gesproken, dus de rust was voor even weer terug gekeerd. Een aantal kinderen zwaaide ons uit, de rest was zich aan het gered maken om naar de kerk te gaan, en we zetten onze bus in gang richting Melk in Oostenrijk. 

Over de bus gesproken, wat een heerlijke wagen mochten we dit jaar weer gebruiken tijdens onze reis. Een luxe bus met van alles erop die het autorijden, we maakte toch echt lange dagen, echt aangenaam maakte. Mijnheer van de Oever van Atlantic, hartelijk dank dat u ook dit jaar weer de bus heeft gesponsord.

We reden een klein stukje binnendoor terug naar Deva en daar konden we de snelweg op. Heerlijk om na al die dorpjes, waar je maar 50 km per uur mag rijden, op een bijna lege snelweg te mogen rijden. Maar, zoals zo baker in Roemenië, was deze snelweg, die to de grens met Hongarije zo lopen, niet gereed. Zo’n 40 km voor de grens hield deze snelweg op en moesten we alsnog weer een stuk binnendoor. Na een kleine 10 km was daar dan toch weer een bord die ons naar de snelweg leidde en vanaf hier, bleek achteraf, liep de snelweg door tot ver in Hongarije.

Omdat we nu ook niet zo diep in Roemenië zijn geweest was de afstand naar Melk zo’n 9 uur rijden. Dat is dan inclusief tanken, sanitaire stops, eten, etc.

Rond 17.30 uur melde we ons bij de intercom in Melk en werd ons verteld dat de tijd om te bezichtigen voorbij was. Nu zouden we best wel eens verder willen kijken dan alleen de vertrekken waar we altijd komen, maar daar kwamen we niet voor. De poort en slagboom gingen omhoog en we konden naar binnen. Daar aangekomen melde we ons en hier was niet bekend dat we kwamen.

(Roemeense spraakverwarring?)

Na wat heel en weer gebel, Pater Felix met wie ik altijd contact hebt zat in Afrika, kregen Ron en ik allebei een kamer toegewezen. Na ons te hebben geïnstalleerd zijn we wat gaan eten en hebben we besloten om vroeg naar bed te gaan. Immers de volgende dag zouden we om 6.00 uur vertrekken richting huis.

Klokslag 6.00 uur zaten we in de auto en na ons te hebben afgemeld via de intercom gingen we op pad om vandaag de laatste 1000 km te rijden. Bij het 2^e Gastuis langs de snelweg gestopt voor een heerlijk ontbijt. Ondertussen was het licht geworden en waren de weergoden ons goed gezind.

Toch nog een kleine opstopping in Duitsland waar een aantal auto’s met elkaar in botsing waren gekomen bij een wegversmalling. Onze bus had dat precies van te voren gemeld dus echt verrast waren we niet.

Diaconale zorg was hier niet nodig, alle hulpdiensten waren ter plaatse, dus Ron en ik konden doorrijden. Rond 16.00 uur reden we bij Venlo binnen en waren we beducht op files. Uiteindelijk viel dit reuze mee, dat was vorig jaar wel anders met die sneeuw, en al gauw zagen we de 1^e borden van Rotterdam verschijnen.

Precies om 17.30 uur reden we de Smallandstraat in en zagen we onze families staan. Ook nu weer wat traantjes maar ditmaal van blijdschap. Na iedere begroet te hebben zijn we naar binnen gegaan en hebben we de 1^e verhalen gedeeld met onze geliefdes. 

Als afsluiting met Ron, Jacqueline, Ineke en ondertekende met elkaar gegeten.

Hierna was het tijd om afscheid te nemen van Ron en hebben we elkaar bedankt voor de mooie reis. Ondanks dat deze reis één dag korte duurde hebben we toch vele gezinnen en oudere alleenstaande bezocht.

Ieder bezoek heeft zijn eigen verhaal. We hopen dat binnenkort met u te delen op een avond waarbij we de foto’s en filmpjes aangevuld met onze verhalen met u willen delen. Via allerlei kanalen zullen wij u op de hoogte houden wanneer we dit willen doen.

Als laatste willen we iedereen, en er zijn door de jaren heen best veel mensen bij betrokken geraakt, bedanken. Zonder uw hulp is het niet mogelijk om deze reis te maken. Een reis die vooral in het teken staan om broeders en zusters te bezoeken die het moeilijk hebben.

De bezoekjes zijn erg waardevol, zeker als je met de bijbel binnen komt zoals wij doen. Hierdoor vallen grenzen en taalbarrières weg en zijn we allemaal kinderen van één Vader. Alleen hebben wij het geluk gehad dat onze wieg hier stond en niet in Roemenië. Laten we ons er daarvoor sterk maken dat we ook volgend jaar weer een Roemenië reis organiseren.

Dank u wel voor alle berichtjes maar zeker voor uw gebeden onderweg.

We voelden ons er zeker door gesteund en gesterkt.

Hartelijke groet,

Ron en Bas.