Hervormde Gemeente Pernis

9^e en 10^e dag.

Om 3.30 uur ging de wekker, en omdat het die avond ervoor toch wel iets te laat was geworden, voelde het extra vroeg. Carmen was al beneden om nog war spullen te verzamelen die we mee zouden naar Cluc. Buiten de ergste sneeuw verwijderd en stipt om 4 uur rijden we weg. In Roemenië maken ze altijd in de nacht de wegen schoon maar blijkbaar nu even niet. De straten lagen behoorlijk vol met sneeuw en de temperatuur was -4 graden. Straatverlichting is er nauwelijks dus de eerste kilometers buiten Suecava waren niet makkelijk.

Langzaam wel je aan de situatie en probeer je andere auto’s die je inhaalde te volgen. Dit werkte op zich aardig tot aan de Karpaten. Net voor de Karpaten nog even brandstof getankt en even gewacht op een vrachtwagen die we daarnaar weer zouden volgen. Op deze manier werden we netjes door dit gebergte geloosd en ondertussen begon het al wat licht te worden. De reis op zich liep voorspoedig maar door de sneeuw hebben we er uiteindelijk 6 uur over gedaan om in Cluc te komen, daar waar het normaal in 5 uur kan. Maar goed, we waren veilig aangekomen en dat is het belangrijkste. In Cluc aangekomen had Helena een warme maaltijd voor ons klaargemaakt. ( je kan niet naar Roemenië zonder een maaltijd te hebben gebruikt van Helena) Het was voor ons ergens tussen een ontbijt en lunch maar het smaakte heerlijk. Na nog even bijgepraat te hebben over onze ervaring in Vaslui was het tijd om afscheid te nemen. Wij, lees u allen, werden hartelijk bedankt voor onze aanwezigheid en voor de hulp die we hadden gebracht. Tevens het dringende verzoek om toch volgend jaar, maar als het kan eerder, terug te komen. Na het toch wel emotionele afscheid gingen we pad richting onze slaapplaats in het klooster in Melk.

We worstelen ons een weg door Roemenië, snelwegen zijn er nauwelijks, dus het kost veel tijd om als dorpjes, 50 kilometer per uur geld hier, te passeren. Maar uiteindelijk was daar de grens. Er werd op een niet al te vriendelijke manier gevraagd “ Bus open” en we konden weer verder. Na nog wat dorpjes in Hongarije te hebben gepasseerd was daar dan eindelijk de snelweg. Nu gingen de kilometers lekker snel en stonden we om 19.00 uur in Melk.

Na ons gemeld te hebben gegeten en toen snel douchen en naar bed. Pater Felix, die voor ons altijd een slaapplaats heeft, hebben we helaas niet gezien. Nu liep de wekker om 5.30 uur af en we maakten ons klaar voor de reis naar huis.

Het display in de bus, wat een fantastische bus had Atlantic weer geregeld, vroeg om het bijvullen van Adbleu. Na wat rondvragen en zoeken op internet wisten wat we moesten doen. Bij het 1^e tankstation, we moesten toch tanken, gevraagd naar Adbleu en warempel dat was gewoon te koop. Naast het tanken ook de Adbleu bijgevuld en we konden op pad. De wegen waren uitstekend te berijden dus de kilometers vlogen weg. Ondertussen bereikte ons de berichten dat het sneeuwde in Nederland, maar we maakte ons daar nog niet echt zorgen over.

Rond 15.00 reden we Nederland bij Venlo binnen en het was ondertussen een beetje gaan sneeuwen. Op de A73 begon het steeds langzamer te rijden en vervolgens kwamen we stil te staan. Gelukkig zetten de file zich weer langzaam in beweging maar de vaart was er helemaal uit. Nu sneeuwde het wel, maar het is ongelofelijk hoe wij als Nederlanders daar mee om gaan. Treinen rijden uit voorzorg niet, code geel was van kracht, wat een paniek allemaal om een beetje sneeuw! Uiteindelijk bereikte we Pernis rond de klok van 18.00 uur en stonden onze geliefde ons op te wachten.

Na onze 1^e verhalen te hebben gedeeld hebben Ron, Jacqueline, Ineke en ik met elkaar als afsluiting gegeten. Hierna namen we afscheid van elkaar en konden we elkaar bedanken dat we deze reis mochten maken. Dankbaar vooral omdat we ook veilig terug waren in ons dorp.

Ron en ik kunnen terug kijken op een mooie, emotionele, maar ook op een bemoedigende reis. Een reis die we zonder uw kleding, schoenen en giften niet hadden kunnen maken. Iedereen die op welke manier aan deze reis heeft meegewerkt zeggen wij hartelijk dank. Maar vooral moeten we onze Heer en Heiland dankbaar zijn. Hij heeft ons daar gebracht waar de nood het hoogst was en Hij bracht ons ook weer veilig thuis.

We hebben tijdens onze reis veel gebeden meegemaakt en mochten zelf ook vaak bidden als we bij gezinnen op bezoek waren. Er werd dor de Roemenen vooral voor u gebeden, onze broeders en zusters in Pernis, zij zijn u ontzettend dankbaar dat u aan hen denkt en wat u hen geeft. Wilt u ook voor onze broeders en zusters bidden in Roemenië?

Zo blijven we ook door onze gebeden verbonden met elkaar.

We zullen nog een eindverslag schrijven welke we in Kerkklanken zullen publiceren.

Hartelijke groet,

Ron en Bas.