De familie waar wij te gast zijn in Vaslui heet ‘Rusu’. Vader Lutu en moeder Doixia hebben 12 kinderen gekregen. Het was een arm gezin. Doordat de kinderen school hebben kunnen volgen en werk hebben gevonden, gaat het hun beter. Het is en christelijk gezin die zich nu inzet om de Roma’s en anderen een beter leven te geven door hun een andere weg te wijzen, hun betere keuzes te laten maken. Langzaam aan worden gezinnen overtuigd van de christelijke levenswandel en bekeren zij zich en nemen Jezus aan als hun Heer. Gezinnen en allerlei uitschot heeft De Weg gevonden.

Vader Lutu en zijn zonen die bouwkunde hebben gestudeerd, bouwen met giften geheel en al belangeloos kerkjes in de verschillende wijken. Het huis wat tegen zo’n kerkje is aangebouwd logeren wij. In dit huis slapen vaak vrijwilligers die komen helpen.

Deze missionarissen lieten ons een kerkje wat haast af is, bezoeken.

Al het materiaal moest een kleine 200mtr met de hand van de weg naar het bouwterrein worden gebracht.

Het echtpaar wat de kerk beheerd kreeg kleding en andere spullen van ons.

Zij hopen ergens in april/mei het gebouw te openen. De Roma christenen zullen deze kerk gaan gebruiken om anderen te vertellen wat hen is overkomen nu zij christen zijn geworden. Zij geven hun getuigenis met passie en vuur.

De familie Rusa, die van ver gekomen is, weet waar zij het over heeft als het om armoede gaat. Gezien dat verleden kunnen zij, met overgave de liefde en de redding van Christus op een praktische manier en met een duidelijke boodschap overbrengen. Geweldig om zulke mensen te mogen ontmoeten.

Hier komen we een huis (een oude bouwval) in. In de aanbouw waar de deur open staat is het kippenhok met één kip er in, dus wie krijgt van het gezin het eitje. Wat schoenen en slippers voor deur, niet voor ieder een paar, wie van de kinderen naar buiten gaat pakt een paar. 

Toen de vader jong was, hij is nu een goede vijftiger, had hij zijn zinnen op dit huis gezet, het is hem gelukt het huis te kunnen kopen. Een arme maar trotse vader die er van alles aan doet om het hoofd boven water te houden.

In een volgende huis waren een baby van 8 maanden, 6 kinderen en de ouders. Een wateraansluiting was er niet, er moet een eind worden gelopen om een emmer water uit de waterput te halen. Douchen is er niet bij en de was doen is eigenlijk onmogelijk.

We hebben dit gezin gesponsord zodat zij een eenvoudige wasmachine kunnen kopen. Zo één waar je zelf het water in moet doen. Bij ons in gebruik in de jaren van 1960/70.

Terug op ons eigen honk hebben we gegeten en zijn daarna bepakt en bezakt naar één van de kerkjes, een kleine 40km verderop gereden, om daar 14 gezinnen in één keer te ontmoeten. We gaven hen de spullen en mochten hen toespreken. De voorganger bedankte de kerken van Pernis.

Het jongetje bij Theo op schoot, Yanis heet hij.

Zat naast hem in de auto, droeg zijn camera tas en was onafscheidelijk.

Het was een enerverende, emotionele, drukke dag met veel indrukken.