- Afscheid en vertrek-

Toen de ‘rem’ slaap achter de ogen weg was en nog vóór de volgende slaapfase zich zou aandienen, brulden de 2 wekkers van ons tegelijk om 03:00 uur. Op de gang ging het licht aan, Helena hoorden we de trap aflopen en wij wensten elkaar een goedemorgen of was het nou nog nacht.

Enkele tellen later roken we de braadpan met de vette worsten. Binnen no-time zaten we na wassen en aankleden aan de keukentafel ons te goed te doen aan de worst met mosterd, olijven, paté, tomaten, iets wat op pesto lijkt, brood en koffie. Achteraf geen spijt gehad van dit stevige nachtmaal. We kregen klaargemaakte sandwiches mee en wat lekkernijen voor onderweg.

Voor we om 04:15 uur vertrokken, hebben we voor elkaar gebeden. We ervaarden de liefde die deze mensen hebben en de betrokkenheid en aandacht die zij voor iedereen hadden. Mooi om zulke mensen te ontmoeten.

Buiten was het min 15 graden.

TomTom werd ingesteld op het plaatsje Melk, dat ligt onder de rook van Wenen in Oostenrijk. De rit bedroeg 1040 km.

In het donker reden we Suceava uit, met gematigde snelheid en grote concentratie gingen we op smalle met sneeuw bedekte wegen en haarspeld bochten langs berg en dal verder. De temperatuuraanwijzing daalde naar min 23,5 graad, de condens bevroor op de ramen, de ruitenvloeistof was bevroren, de ruitenwissers bij gebruik maakten het zicht alleen maar erger.

Binnen was het plus 23,5 graad.

Tegen de tijd dat het lichter begon te worden werd het rijden minder inspannend. Over de afstand van de eerste 400km deden we 8 uur, dat is gemiddeld 50km per uur. We passeerden het ene dorp na de andere, weinig tot geen beweging te zien, iedereen zat binnen. Het uitzicht liet alleen de witte vlakten, witte bergtoppen en op de wegen hier en witte gladde stukken zien. Het bleef dus opletten.

Tegen 11:00 uur passeerden we de grens met Hongarije, onderweg geprobeerd de ruiten schoon te maken met sneeuw. Ergens bij Boedapest kwamen we eindelijk op de snelweg en konden we sneller doorrijden. De snelweg lag vol met natte witte pekel die opspatte tegen de ramen. Het was alsof je in de mist reed met 50 mtr zicht. Tegen 16:30 uur passeerden we de grens met Oostenrijk. Even later kwam het plaatsje Melk inzicht, in het donker met dichtzittende ramen was het moeilijk de weg naar het klooster te vinden.

Dit klooster, in het Duits aangeduid als ‘Stift Melk’, wordt door benedictijnen bestuurd en staat op de Unesco Werelderfgoedlijst.

Via een tunnel kwamen we op een binnenplein uit en werden we verwelkomt door Pater Felix. Na wat met elkaar gesproken te hebben over de reis en onze ervaringen, wees hij ons de kamers.

Wat gegeten en voor het slapen gaan nog samen wat aan het verslag gewerkt en van ons onderweg gekochte blik bier genoten.

Eindelijk weer een normale werkende douche…..