Prima geslapen, wel voor de wekker het bed uit. Het sneeuwde zachtjes, geen geluiden in het huis, het gaf een rustige start van de dag, die begon met het schrijven van het verslag.

Toen het huis wat meer tot leven kwam, arriveerde nog voor het ontbijt onze tolk met zijn vader. Deze Roemeense familie woont al jaren in Londen en waren voor familie bezoek weer in het land. Onze tolk is een jongetje van bijna 12 jaar, Richard heet hij. Een leuk open kereltje die heel parmantig onze gespreken vertaalt. Vader en Richard ontbeten met ons mee. Na het ontbijt vertrok de vader die we dezelfde avond weer in Vaslui zouden ontmoeten, hij heeft negen kinderen, drie waren thuis in Londen gebleven.

Alles voor de reis naar Vaslui werd gereed gemaakt, de boodschappen werden ingeladen. We vertrokken rond 10:30uur voor een reis van 270km. De route werd af en toe verlaten om medicijnen te gaan halen voor Helena, een toilet stop met koffie in een jongerencafé (voelde me gelijk thuis) en onderweg deden we nog een familie bezoeken.

Deze familie werd in 2017 bezocht (het huis waar de zelfgemaakt CV ontplofte). Hun geschiedenis kan je omschrijven als een transformatie of metamorfose. Van heel arm, wonend in een huis zonder vloer en kapotte ramen tot mensen met een christelijke missie die in hun opgeknapte woning met vloer, ramen en meubels met origami hun kost verdienen en daarbij met heel veel kinderen creatieve dingen doen met een christelijke boodschap. De kerk verricht daar goed werk onder de armen.

Zo rond 15:00uur wij van hen een smakelijk lunch opgediend. Zelf aten zij niet mee, dus lieten we genoeg over zodat zijzelf genoeg zouden hebben.

De schoenendoos met jongens dingetjes, werd uitgepakt. We kregen ruikende origami bloemen mee met kaarten om deze weg te geven.

Naarmate we verder reden werden de wegen slechter en alles wat daar aanlag ook, we reden het meest arme gebied van Roemenië in.  

De kerk met aangebouwde woning waar we naartoe reden ligt 70 km bij Vaslui vandaan.

We werden weer op een hartelijke en warme manier ontvangen in Vaslui, de voor in onze oren klinkende kreten met armgebaren werden door Richard vertaald, het bleken goede woorden van welkom te zijn te zijn.

Lang bleven we niet stilstaan, de damens zorgden voor een maaltijd, zoals het (daar dus) hoort, de mannen laden de bus uit en brachten de spullen in de kerk. Daar werden de kledingstukken en schoenen gereed gemaakt voor elk gezin en opnieuw in zakken gedaan. Vooralsnog een hele klus. 

Tussendoor weer een overheerlijke maaltijd. Op de foto, Virgil en Helena, twee heerlijke mensen die veel van elkaar houden en een groot hart voor de naaste hebben.

Rechts op de foto de vader van Richard die ook de vertaling soms op zich nam.

Voor het naar bed gaan nog het verslag van de dag van gister gereed gemaakt.

Zo kwam deze, toch wel inspannende dag ten einde. De dag van morgen brengt ons naar de gezinnen. In deze armoede zullen zeker de emoties achter de ogen zitten. We gaan het beleven………