Om 07:00 uur maakte de wekker het dwingende geluid om het bed uit te komen, dan douchen, ontbijten en de auto inruimen en gereed maken voor vertrek. We namen afscheid van Gera en de kinderen, Marius was al naar zijn werk. We reden verkwikt, verzadigd en geschoren om 09:30 uur weg voor een trip van 350km naar Suceava.

Het landschap was afwisselend, de ene keer reden we over een rijksweg, de andere keer op smalle slechte wegen door de bergen. De zon had deze ochtend zich niets van onze wekker aangetrokken en bleef ergens achter de wolken onzichtbaar slapen.

De afstand van 350 km leek een peulenschilletje vergeleken bij de andere afstanden die we al gereden hadden, maar dat was niet zo. Om 15:30 uur, zes uur later dus, arriveerden we, met maar één korte stop onderweg, bij Virgil en Helena in Suecava.

Het welkom was hartverwarmend, de vier pitten op het gasstel werden hooggedraaid en weldra stonden de pannen te pruttelen met veelbelovende geuren voor het aankomende diner. De zoon hield ons gezelschap en wilde alles weten over de reis en Pernis. Christie, onze vertaler voor die dag, arriveerde wat later en herinneringen aan het vorige bezoek werden opgehaald en vertelde hij over zijn vorderingen op de universiteit.

De tafel waar het diner op werd uitgeserveerd is krap voor 2 personen, deze bleek ook te krap voor 6 personen, dus dat ging goed. Virgil zat te popelen om onze wagen te laden met de boodschappenpakketten die hij had gekocht en in zijn garage stonden. Wat van deze boodschappen gingen we vandaag nog bezorgen bij drie gezinnen. De rest van de boodschappen namen we de volgende dag mee naar Vaslui, de plaats die Bas en Theo een jaar eerder bezochten.

We gingen rond 17:30 uur op pad naar de gezinnen. Aan het gezin, van onze eerdere ontmoeting met een vader, moeder en 4 kinderen, gaven we geld, kleding, boodschappen en werden de schoenen gepast en stroopwafels uitgedeeld. Deze stroopwafels waren door onderkoeling ietwat te hard geworden en moesten ontdooien. In tegenstelling totdat, hoefden wij niet te ontdooien, we werden als oude bekenden met zoenen, knuffels en schouderkloppen warm ontvangen.

We kregen drinken en koek. Met elkaar zongen we liederen en de zoon las ons voor uit de Bijbel, daarna bad iedereen tegelijkertijd.

Op het volgende adres, die we op een moeilijk begaanbare weg in het schemerdonker konden bereiken en waar we de laatste 200mtr te voet de spullen moesten meesjouwen, woonden een vader, moeder, 2 zoons en 3 dochters. Begeleid door een gitaar werden daar enkele liederen gezongen. We konden vertellen over de kerken van Pernis die een warm hart hebben voor de Roemenen en dat we ons verbonden voelen en weten als christenen. Er werd gelezen uit de Bijbel en gebeden.

Ook daar konden we hen verblijden met wat we hen konden bieden.

Bij het volgende grote gezin waren Bas en Theo in 2017 geweest.

Uit hoeveel ouderen, kinderen en kleinkinderen deze familie bestaat is ons ontgaan. Bas en Ineke waren van de zomer uitgenodigd om op de bruiloft van een van de dochters te komen. Hun komst werd zeer gewaardeerd.

De zoon die ons in 2017 op een accordeon begeleide bij het zingen, werkte in het buitenland. De vader had een stem die de accordeon best kon vervangen, er werd dan ook uit volle borst gezongen en gebeden. Het huis van de vader en moeder was weer meer opgeknapt dan vorig jaar, te danken aan het bijeen gespaarde geld van de kinderen. Dit ging wel ten koste van de huizen van de kinderen die daarom heen stonden. Familie banden zijn daar sterk en van levensbelang. Een klein meisje wat hart problemen heeft en die we vorig jaar konden sponsoren, daar gaat het gelukkig nu veel beter mee.

We moesten plaatsnemen aan de keukentafel waar een maaltijd voor ons klaarstond, de 2^e maaltijd van de avond. Brood, worst en groenten in het zuur en een liter limonade per persoon. Een geanimeerd gesprek volgde, er werd volop gelachen. De vader liet zien dat hij zeven onderbroeken aan had i.v.m. rugklachten, zodoende kon de kou niet naar boven trekken. Hij kreeg wel het advies om niet te lang te wachten met naar het toilet te gaan, het kon wel eens te laat zijn voor je zoveel broeken uithad.

De Nijntjes werden uitgedeeld en als laatste werd er een groepsfoto gemaakt.

Duidelijk lieten zij ons hun dankbaarheid merken omdat God voor hen zorgde door alle ellende heen. Voor ons als Pernisser kerken kunnen we ons gezegend weten dat God ons daarvoor gebruikt heeft.

Weer terug in het huis van Virgil en Helena konden we uitgehongerd als we waren, ons voor een 3^e keer die avond aan een maaltijd te goed doen.

Bij de thee aan de keukentafel met Helena gesproken over haar ongeneeslijke ziekte, hoe het gegaan is en hoe zij zelf met haar man nu in het leven staan.

Door alles heen is haar geloof rotsvast en haar vertrouwen groot, hier of daar boven, beide is goed.

Te laat om nog een verslag te maken kropen we onder de wol want morgen gaan we bijtijds op weg naar Vaslui.