Na een goede nacht slapen om 08:00 uur aan het ontbijt. Gera hield ons gezelschap en samen hadden we een aangenaam keukentafelgesprek.

Op afspraak stak precies om 09:00 uur br. Scurtu  zijn hoofd om de deur. Bij het zien van zijn met zakken en dozen gevulde magazijn, begonnen zijn pretogen te glanzen. Want zo vertelde Gera ons, als hij niet meer kan doen wat hij nu doet, gaat het niet goed meer met hem. We gingen zijn wagen volladen met de boodschappentassen die per stuk wel 19 kilo wogen en rond de 45 producten bevatten. Daarbij nog de kip, de margarine en de wasmiddelen, totaal 22 kilo aan spullen per adres. Ook de schoenendozen en Nijntjes werden ingeladen. Te zwaar vertrokken we naar de adressen die op de lijst van br. Scurtu stonden.

We reden een eind weg van Codlea onder een bewolkte hemel. Het landschap lag in de winterse ruststand en zag er triest uit. In de verte lagen de wit besneeuwde bergtoppen, gaf toch even een gevoel of we op vakantie waren.

De adressen die we in de ochtend bezochten waren van de Roma’s. Daar zagen we in welk een erbarmelijke toestand mensen kunnen verkeren die ook geen uitzicht meer hebben op beter.

In Roemenië kunnen de Roemenen en de Roma’s het niet met elkaar vinden en dat is nog zacht uitgedrukt. Een sociaal netwerk is er niet en de Roma’s krijgen geen werk en scholing van de Roemenen toebedeeld. Dit zorgt voor criminaliteit omdat de Roma’s weinig andere mogelijkheden hebben om aan de kost te komen. Zo wordt deze toestand door starheid van beide partijen gehandhaafd. Een structurele aanpak voor verbetering om uit deze impasse te komen is nog heel ver weg.

Het eerste adres waar we kwamen was van een familie die in 2017 ook bezocht werd. Vorig jaar woonden zij in een bouwval en na de verhuizing in een ruïne. Het gezin bestaat uit 15 mensen/kinderen, pa en ma slapen in de keuken/kamer, de andere 13 op een kamer van 4 bij 3 meter verdeeld over vier bedden, althans zij noemden dat bedden.

Nog enkele andere Roma gezinnen hebben we deze morgen mogen bezoeken en hun voor het moment kunnen supporten.

Na de middaglunch hebben we gezinnen in Codlea bezocht. Goed was te zien dat de kerken daar hun uiterste best doen om mensen te helpen een betere leefomgeving te krijgen. Eén van de gezinnen wordt gesponsord door een Nederlandse familie. Het huis zag er, ondanks de armoede, verzorgd uit.

Ook de flat ‘Blok 14’ stond op het programma. De ruimten, kamers kan je het eigenlijk niet noemen, waar we de drie gezinnen van vorig jaar bezochten, hadden een verfbeurt gekregen van de kerken. Alleen het vocht wat in de muren zat zorgde direct weer voor schimmel en liet de verf bladderen. Het was zo vochtig dat ik pas na enkele minuten en flink poetsen weer wat zag door mijn bril.

De mensen waar we langskwamen gaven duidelijk aan dat zij dankbaar waren voor wat zij kregen, niet allen de spullen, maar ook voor de aandacht. Soms werd er een traan gelaten. Met sommige families hebben we gebeden, ook zij baden voor ons. Het is bemoedigend om te zien dat er geen verschil is in wie je bent of wat je omstandigheden zijn. Samen je handen vouwen maakt ons tot één volk.

Een vrouw die haar dankbaarheid niet onder woorden kon brengen door de taal barrière, liet ons Ruth 2 vers 12 lezen:

Moge de Heer je daarvoor rijkelijk belonen,

 de Heer, de God van Israël onder wiens

 vleugels je een toevlucht hebt gezocht.

 

In Hem allemaal even rijk…………

We namen afscheid van br. Scurtu, die na onze komst in Codlea weer volop bezig kan gaan met uitdelen. Na nog een heerlijke maaltijd bij Gera en een ontspannen avond, zullen we goed slapen na deze bijzondere werkdag!

 

Morgen op weg naar Suceava.